PTC Rustenburg wil zich ontvankelijk en faciliterend opstellen, zowel ten aanzien van de patiënt en hun context als in de samenwerking in en buiten het centrum.
Het psychotherapeutisch centrum Rustenburg is een uniek, kleinschalig psychotherapeutisch ziekenhuis met een van oudsher psychoanalytisch geïnspireerd behandelaanbod voor mensen met psychische moeilijkheden.
De laatste jaren werd deze aanpak uitgebreid met een systeemtherapeutisch aanbod.
De focus op de binnenwereld van de patiënten (al dan niet opgenomen) werd aangevuld met een bijkomende gerichtheid op hun interacties met de anderen in de buitenwereld. Dit gebeurt onder de vorm van het stimuleren van een positieve context-gerichte basishouding door alle medewerkers maar ook onder de vorm van koppel- of gezinstherapie.
PTC Rustenburg is sedert zijn ontstaan een buitenbeentje binnen de geestelijke gezondheidszorg. Een buitenbeentje is volgens het woordenboek Van Dale iemand die in zijn uiterlijk, gedrag of denkbeelden afwijkt van zijn omgeving.
Het is een buitenbeentje dus, maar binnen de geestelijke gezondheidszorg. Niet erbuiten of ernaast. In onderzoekende afstemming, meanderend tussen eigenheid en aanpassing, tussen kwaliteit en de door de maatschappij gewenste kwantiteit, tussen vooral zoeken en soms ook vinden.
Hoewel, vrij naar Kopland, heeft ‘wie vindt wel goed gezocht’? Daar zijn we in Rustenburg goed in: in twijfel, in ambivalentie, in onzekerheid en in het laten bestaan, het - proberen - verdragen ervan.
Rustenburg, de naam heeft historische wortels, maar wordt niet altijd zo gelezen. Rusten mag dan wel waardevol zijn, zelfs noodzakelijk, het is geen doel op zich, noch voor een opgenomen persoon, noch voor een werknemer van ons centrum. Wel integendeel, in Rustenburg wordt hard gewerkt.
Proberen ‘worden wie je bent’ is immers allesbehalve een passief, rustig proces. (Friedrich Nietzsche)
Hulpbehoevende mensen stappen tijdens een behandeling in Rustenburg in een trein waarvan ze noch de precieze bestemming, noch het moment van aankomst kennen. Hetzij ambulant, dagtherapeutisch of onder de vorm van opname. Wat ze wel weten en mogen verwachten, is een gezamenlijke ontdekkingstocht met een geëngageerde gerichtheid op hen als mens.
Een zoektocht naar hun verhouding met zichzelf, hun emoties, hun lichaam, hun geschiedenis. Een zoektocht ook naar hun verhouding met betekenisvolle anderen, in het heden en verleden. Zo kan ook een medepatiënt, hulpverlener, kok, administrator of een andere gedaante als andere verschijnen.En ten derde ook een zoektocht naar hun verhouding met - onvermijdelijke - regels en wetten.
Psychotherapeutisch werk dat ontstaat in inter-actie met de ander, is niet meer dan zelfonderzoek. Via de ander onszelf ontmoeten is dan ook een essentieel onderdeel van het werk tijdens een opname waar groepspsychotherapie een centraal onderdeel van de werking vormt.
Het individu zoekt hulp. Zijn context kijkt en lijdt vaak mee. Een psychotherapeutische behandeling is dan ook steeds dubbelzinnig: wie een behandeling start, veroorzaakt daarmee onvermijdelijk ook een effect buiten zichzelf. Zelfonderzoek van symptomen en biografische logica is niet vrijblijvend, noch voor het individu, noch voor zijn omgeving.
Met Kierkegaard: Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.
Respecteren - consolideren - leren - confronteren en experimenteren.
Kortom we wensen een onderzoekende en bevragende houding aan te nemen. We doen dit het liefst als er een toegevoegde waarde is, het onze werking ondervraagt en ze optilt naar een kwalitatief hoger niveau. We willen daarbij trendsettend en innovatief zijn en blijven, soms tegendraads of een luis in de pels. Precies zoals van een buitenbeentje kan worden verwacht.